İmam Hüseyin’in vefalı yarenlerinin mukaddes naaşları paramparça olmuş halde toprak üstünde yatmaktaydı. Artık Ehlibeyt’ten başka kimse kalmamıştı. İmam Hüseyin’in cemal ve ahlak olarak herkesten daha güzel olan oğlu Ali, İmam’ın huzuruna varıp savaşmak için izin istedi. İmam Hüseyin duraksamadan izin verdikten sonra ümitsizce ardından baktı; iradesi dışında gözyaşları damla damla süzüldü ve şöyle dedi:

“Allah’ım! Şahit ol, bu orduya karşı öyle bir genç gidiyor ki, boy, ahlak ve konuşma tarzıyla Peygamber’ine çok benzemektedir. Biz Peygamber’i özleyip görmek istediğimizde O’na bakardık.”

Sonra da Ömer b. Sa’d’a dönerek yüksekselse şöyle buyurdu:

“Ey Sa’d’ın oğlu, benim soyumu kuruttuğun gibi Allah da senin soyunu kurutsun!”

Ali b. Hüseyin düşmana yaklaşıp kanlı bir savaşa girişmişti. Düşman ordusundan bir grubu öldürdükten sonra babasının yanına dönerek şöyle dedi: “Babacığım! Susuzluk beni öldürmek üzeredir ve bu demirlerin ağırlığı da bir yandan beni zorlamaktadır; bir içimlik verebilir misin?”

İmam Hüseyin ağlayarak buyurdu:

“Aziz oğlum, dön ve savaş! Çünkü artık ceddin Muhammed’in huzuruna varmana ve O’nun elinden tas dolusu su içmene çok az bir zaman kaldı. Artık asla susamayacaksın.”

Ali Ekber savaş meydanına döndü. Canından el çekip şehitliğe hazırlandı. Çok ağır bir saldırıya geçti. Münkiz b. Mira-i Abdi(l.a.) O’na nişan alarak ansızın bir ok attı. Ali Ekber ok yarasıyla savunma gücünü kaybedip yere düştü ve yüksek sesle şöyle dedi:”Canım babam! Benden selam olsun sana. Bu ceddim Muhammed’dir; sana selam yolluyor ve “Bize çabuk gel!” diyor.

Bir kez daha feryad etti ve can verdi. İmam Hüseyin, oğlunun cansız bedeninin yanına gelerek yüzünü O’nun yüzüne dayadı ve şöyle buyurdu:

“Seni öldürenleri, Allah öldürdün, ne kadar da Allah’a karşı küstahlık ve Resul’üne de saygısızlık ettiler! Senden sonra dünyaya yazıklar olsun!”

Olayı aktaran şahıs şöyle der: Hz. Zeynep kadınların çadırından çıkıp, “Ey habibim, ey kardeşimin oğlu!” dedi ve meydana doğru koşmaya başladı. Ali Ekber’in yanına geldiğinde kendini ,  o pare pare naşın üzerine attı.”

İmam Hüseyin, Hz. Zeyneb’i geri gönderdi. Bundan sonra Ehlibeyt gençleri bir biri ardınca meydana çıkıp savaştılar. Onlardan bir grubu şehit olunca, İmam Hüseyin Yüksek sesle şöyle dedi:

“Amcaoğullarım ve ehlibeytim, sabırlı olun! And olsun Allah’a, bu günden sonra artık asla horlanmayacaksınız.”

 Naklen:http://konusankuran.tr.gg/Kerbela-Sava%26%23351%3B%26%23305%3B.htm