Kasım b. Hasan'ın Savaşı

 Söyle rivayet edilmiştir:

 Yüzü ay parçası gibi olan bir genç meydana çıkıp savaşmaya başladı. İbn Fuzeyl-i Azdî (La) bir kılıç darbesiyle onun başını yardı. Genç yüz üstü düşerek "Amcacı-gım!" diye bağırdı. İmam Hüseyin bir şahin gibi meydana atıldı ve orduya saldırdı. İbn Fü­zeyl'e bir kılıç savurdu. İbn Füzeyl elini siper edince kolu dirsekten koptu. Öyle bir bağırdı ki, sesi ordu tarafından duyuldu. Kûfe ordusu onu kurtarmak için saldırıya geçti. Ancak o yardıma gelen süvari atların nalı altında kalıp öldü.

Etrafındaki toz-duman yatışınca İmam Hüse­yin'in can vermekte ve ayağını yere sürmek­te olan o gencin başı üstünde durduğunu gör­düm. İmam Hüseyin buyurdu:

 

“Allah’ın rahmetinden uzak olsun seni katledenler! Kıyamet günü ceddin ve baban onlarla husumet edecektir. Ant olsun Allah'a, amcana seslendiğinde cevap ve­rememesi veya cevap vermesinin sana faydalı olmaması amcana çok ağır gelir. Bu­gün öyle bir gün ki, amcanın düşmanı çok ve dostu ise azdır.”

Sonra da o genci bağrına bastı ve alıp Ehlibeyt şehitlerinin yanına bıraktı. İmam Hüseyin gençlerinin ve dostlarının yerde yattığını görünce Allah yolunda şehit olmak ve fedakârlık göstermek için hazırlandı ve yüksek sesle buyurdu:

 

“Allah Resulü'nün Ehlibeyt'inden düşmanları uzaklaştıracak biri yok mu? Bizim hakkımızda Allah korkusu taşıyan bir muvahhit yok mu? Allah rızası için bize yardım edecek kimse yok mu?”

Çadırlarda bulunan kadınların bunu duymasının ardından bir kıyametti, koptu. Ağlamalar, sızlamalar başladı. İmam Hüseyin  çadırın önüne gelip Hz. Zeyneb'e buyurdu:

“Küçük oğlumu getir de vedalaşayım.”

Çocuğunu ellerinin üstüne alıp öpmek istedi. Ansızın Hermele b. Kahil-i EsedÎ (La) bir ok attı. Ok çocuğun boğazına saplandı ve ölmesine ne­den oldu. İmam Hüseyin, Hz. Zeyneb'e "Ço­cuğu tut!" buyurdu ve kendisi de ellerini çocuğun boğazından akan kanla doldurup gökyüzüne serpiyor ve şöyle diyordu:

“Bu musibetler benim için kolaydır; çün­kü Allah yolundadır ve Allah bunları görmektedir.”

İmam Muhammed Bakır şöyle buyurur:

“İmam Hüseyin'in gökyüzüne serp­tiği kanın bir damlası dahi yere düşme­miştir!”